ﺍﺑﺘﺬﺍﻝ ﭘﻮﺳﺘﻪ بینی ﻭ ﮊﺳﺖ ﭘﺮستی روشنفکران ایرانی
. ﻣﻬﻢ ﺗﺮﻳﻦ ﺗﻔﺎﻭﺕ ﺭﻭﺷﻨﻔﻜﺮﺍﻥ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﺑﺎ ﺩﻳﮕﺮ ﻧﻘﺎﻁ ﺟﻬﺎﻥ، ﺩﺭ ﺩﻳﺪﮔﺎﻩ ﺑﻪ ﺍﻣﭙﺮﻳﺎﻟﻴﺴﻢ ﺍﺳﺖ .
ﺍﻳﺮﺍﻥ ﺗﻨﻬﺎ ﻛﺸﻮﺭی ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻛﺴﺎنی ﻛﻪ ﻋﻜﺲ ﭼﮕﻮﺍﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﻳﻮﺍﺭ ﺍﺗﺎﻗﺸﺎﻥ ﺍﺳﺖ ﻃﺮﻓﺪﺍﺭ ﺍﻣﭙﺮﻳﺎﻟﻴﺴﻢ ﻫﺴﺘﻨﺪ .
ﻭ ﺍﻳﻦ ﺭﻳﺸﻪ ﺩﺭ ﻳﻚ ﺍﺑﺘﺬﺍﻝ ﻭ ﭘﻮﺳﺘﻪ بینی ﻭ ﮊﺳﺖ ﭘﺮستی ژنتیکی ﻣﺎ ﺩﺍﺭﺩ .
.ﺍﻳﻦ ﺗﻤﺪﻳﺪ_ﺗﺤﺮﻳﻢ ﻫﺎ ﻓﻘﻂ ﺑﺮﺍی ﻣﺜﺎﻝ ﺍﺳﺖ. ﺍﮔﺮ ﭼﻨﻴﻦ ﺍﺗﻔﺎقی ﺩﺭ ﺟﺎی ﺩﻳﮕﺮ می ﺍﻓﺘﺎﺩ ﺷﻌﺮﺍ، ﺳﻴﻨﻤﺎﮔﺮﺍﻥ، ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﻩ ﻫﺎ ﻭ ﺭﻭﺷﻨﻔﻜﺮﺍﻥ، ﺯﻣﻴﻦ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺯﻣﺎﻥ ﻣﻴﺪﻭﺧﺘﻨﺪ، ﺍﻣﺎ ﺩﺭ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﺍﻳﻦ ﻗﺸﺮ ﻛﻪ ﺍﺗﻔﺎﻗﺎ ﺍﺯ ﺭﻭﺷﻨﻔﻜﺮﺍﻥ ﺧﺎﺭجی ﻓﻘﻂ ﻣﺪﻝ ﻣﻮ ﻭ ﺭﻳﺶ ﻭ ﻛﻼﻩ ﻭ ﺳﻴﮕﺎﺭ ﻛﺸﻴﺪﻧﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻳﺎﺩ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺍﻧﺪ ﺑﺮﺍی ﭼﻨﻴﻦ ﺍﺗﻔﺎقی ﺑﻪ یک ﻻﻟﻤﻮنی ﻫﻤﮕﺎنی ﻭﻓﺎﺩﺍﺭ ﺍﺳﺖ .
.ﺍﺳﺎﺗﻴﺪی ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﻫﺮ ﺍﺗﻔﺎقی ﺩﺭ ﺩﺍﺧﻞ ﻛﻤﭙﻴﻦ ﻭ ﻓﻼنی ﺭﺍ ﺁﺯﺍﺩ ﻛﻨﻴﺪ'' ﺗﺸﻜﻴﻞ ﻣﻴﺪﻫﻨﺪ ﺑﺮﺍی ﺑﺰﺭﮒ ﺗﺮﻳﻦ ﺗﻮﻫﻴﻦِ ﺑﻴﻦ ﺍلمللی ﺳﻜﻮﺕ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﻧﺪ .
.ﺭﻭﺷﻨﻔﻜﺮی ﻛﻪ ﻓﻘﻂ ﺳﻴﮕﺎﺭ ﻭ ﻗﻬﻮﻩ ﻭ ﭼﺮﻧﺪﻳﺎﺕ ﺷﺒﻪ ﺷﻌﺮ ﻭ ﻣﺨﺎﻟﻒ ﺧﻮﺍنی ﻧﻴﺴﺖ، ﻭﺟﺪﺍﻥ، ﺧﺮﺩ ﻭ ﺗﺤﻤﻞ ﺩﺭ ﻛﻨﺎﺭ ﻋﺪﺍﻟﺖ_ﻃﻠﺒﻲ ﻭ ﺍﺯ ﻫﻤﻪ ﻣﻬﻢ ﺗﺮ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﻧﺸﺪﻥ ﺩﺭ ﻣﻘﺎﺑﻞ ﻛﺜﺮﺕ ﮔﺮﺍیی ﻭﻳﮋگی ﺍصلی ﺭﻭﺷﻨﻔﻜﺮ ﺍﺳﺖ .
.ﺛﺎﺑﺖ ﺷﺪ ﺍﻳﻦ ﺟﻤﺎﻋﺖ ﻓﻘﻂ پی ﻧﻤﺎﻳﺶ ﻭ ﮊﺳﺖ ﺍﺳﺖ، ﻧﻪ ﺭﻭﺷﻨﮕﺮی ﻭ ﺗﻴﺰبینی
.ﺩﺭ ﻫﻤﻪ ﺟﺎ ﺭﻭﺷﻨﻔﻜﺮ ﭘﻴﺸﻮﺍی ﻓﻜﺮی ﺟﺎﻣﻌﻪ ﻭ ﻓﺎﻧﻮﺱ ﻣﺮﺩﻡ ﺍﺳﺖ. ﺍﻳﻨﺠﺎ ﺑﺮﻋﻜﺲ ﺷﺪﻩ ﻭ ﺭﻭﺷﻨﻔﻜﺮﺍﻥ ﺩﻧﺒﺎﻝ ﻣﺮﺩﻡ ﺣﺮﻛﺖ ﻣﻴﻜﻨﻨﺪ . یعنی ﻋﻮﺍﻡ ﻫﺮﭼﻪ ﺑﮕﻮﻳﻨﺪ ﺍﻳﻨﻬﺎ ﺑﺮﺍی ﺗﺄﻳﻴﺪ ﺷﺪﻥ ﺑﺎ ﻛﻠﻤﺎتی ﻗﻠﻤﺒﻪ ﺗﺮ ﺷﻌﺮ ﻭ ﻓﻴﻠﻤﺶ ﺭﺍ ﻣﻴﺴﺎﺯﻧﺪ.
ﺍﻳﻦ ﻋﻮﺍﻡ ﻏﻤﺸﺎﻥ ﻧﻬﺎﻳﺖ ﺣﺠﺎﺏ ﻭ ﺳﮓ ﻭ ﮔﺮﺑﻪ ﻭ ... ﺍﺳﺖ ﻭ ﺁﻳﻨﺪﻩ ﺳﻴﺎسی ﻛﺸﻮﺭ ﺭﺍ ﺑﺎﻳﺪ ﺭﻭﺷﻨﻔﻜﺮ ﺑﺮﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﻭﺷﻦ ﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﺭﻭﺷﻨﻔﻜﺮ ﺧﻮﺩﺵ ﺑﻪ ﭘﻮﭘﻮﻟﻴﺴﻢ ﺍﺳﻴﺮ ﺷﺪﻩ ﻭ ﺩﻟﻘﻚِ ﻋﻮﺍﻡ ﺷﺪﻩ ﺑﺮﺍی ﺧﺎلی ﺷﺪﻥ ﻛﻤﺒﻮﺩﺷﺎﻥ
ﭼﻮﻥ ﺭﻭﺷﻨﻔﻜﺮ ﻭﺍقعی ﺑﻮﺩﻥ ﻫﺰﻳﻨﻪ ﺩﺍﺭﺩ . ﻣﺨﺎﻟﻒ ﺩﺍﺭﺩ . ﺗﻮﻫﻴﻦ ﺩﺍﺭﺩ . ﻋﺰﻟﺖ ﺩﺍﺭﺩ . ﺩﺭ ﻳﻚ ﻛﻼﻡ ﺩﺭ ﺟﺸﻨﻮﺍﺭﻩ ﻫﺎ ﺳﻮﺕ ﻭ ﻛﻒ ﻭ ﺟﻴﻎ ﻭ ﻫﻮﺭﺍ ﻧﺪﺍﺭﺩ .
ﻣﻬﻢ ﺗﺮﻳﻦ ﻧﻴﺎﺯ ﺭﻭﺷﻨﻔﻜﺮ ﻭﺍقعی ﺁﺯﺍﺩگی ﺍﺳﺖ ﺍﻣﺎ ﺩﺭ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﺑﺰﺭﮔﺘﺮﻳﻦ ﺩﻏﺪﻏﻪ ﺍﻳﻦ ﻗﺸﺮ ﺩﻳﺪﻩ ﺷﺪﻥ ﻭ ﺧﺎﺹ ﺑﻮﺩﻥ ﻭ ﺗﺎﻳﻴﺪِ ﻋﻮﺍﻡ ﺍﺳﺖ .
ﺗﻦ ﻣﻠﻚ ﺍﻟﺸﻌﺮﺍی ﺑﻬﺎﺭ ﻭ ﻣﻴﺮﺯﺍﺩﻩ عشقی ﻭ ﻣﺼﺪﻕ ﺩﺭ ﮔﻮﺭ ﻣﻴﻠﺮﺯﺩ ﻭقتی ﺭﻭﺷﻨﻔﻜﺮﺍﻥ ﺍﻣﺮﻭﺯی ﺭﺍ ﻣﻴﺒﻴﻨﻨﺪ .
ﻧﮕﺮﺵ ﺑﻠﻨﺪ، ﺁﻳﻨﺪﻩ ﻧﮕﺮی ﻭ ﻏﺼﻪ ﻫﺎی ﺑﺰﺭﮒ ﻛﺠﺎ ﻭ ﺍﻳﻦ ﻣﻠﻴﺠﻚ ﻫﺎی ﻋﺸﻖ ﺩﻭﺭﺑﻴﻦ کجا
ﭖ ﻥ :
ﺗﺎﺭﻳﺦ ﺍﺩﺑﻴﺎﺕ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﻓﺮﺍﻭﺍﻥ ﻧﻤﻮﻧﻪ ﻫﺎیی ﺩﺍﺭﺩ ﺍﺯ ﻗﻠﻢ ﺑﻪ ﺩﺳﺘﺎنی ﻛﻪ ﺑﺎ ﺣﻤﺎﻗﺖ ﻫﺎی ﺟﺎﻣﻌﻪ ﻭ ﺧﻴﺎﻧﺖ ﻫﺎی ﺣﻜﻮﻣﺖ ﻣﺒﺎﺭﺯﻩ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﻧﺎﻣﺸﺎﻥ ﺟﺎﻭﺩﺍﻥ ﺍﺳﺖ . ﺍﻣﺎ ﻭقتی ﺁﻳﻨﺪﮔﺎﻥ ﻫﻨﮕﺎﻡ ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ ﺗﺎﺭﻳﺦ ﺯﻣﺎﻥ ﻣﺎ ﺍﺯ ﺧﻮﺩ ﺳﻮﺍﻝ ﻛﻨﻨﺪ، ﭘﺲ ﺭﻭﺷﻨﻔﻜﺮﺍﻧﺸﺎﻥ ﻛﺪﺍﻡ ﮔﻮﺭی ﺑﻮﺩﻧﺪ ؟؟
ﺟﻮﺍﺏ ﻳﻚ ﻛﻼﻡ ﺍﺳﺖ، ﺩﺭ ﺣﺎﻝ سلفی ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻦ ﺑﺮﺍی ﺍﻳﻨﺴﺘﺎﮔﺮﺍﻡ
حامد جعفری
