درباره من

علی حق شناس روزنامه نگار مینویسد:

آنها بسیارند، کتاب نمیخوانند. در شبکه های اجتماعی فقط به جوک و فان و سوژه های خاله زنگ روی خوش نشان میدهند. روزنامه و مجله نمیخرند مگر برای خواندن مصاحبه ستاره های مثل سحر قریشی یا الناز شاکر دوست...

تلویزون هم برای انها محدود میشود به کارتون یا فیلم و سریال هایی در حد «سه خط موازی» یا سریال جومونگ و برنامه های جم تی وی و فارسی وان و امثالهم.

برای رفتارشان همان برهان قاطعی را دارند که سحر قریشی در برابر رشیدپور گفت:
خبر های بد اذیتم میکند، پس از هرچه خبر است دوری میکنم! آنها تمایل شدیدی دارند به زندگی سرخوشانه و کور بودن.

لذت بردن از زندگی در بدوی ترین حالت ممکن ایده آل آنهاست. زندگی در تعریف آنها فقط کسب لذت است. پس چه نیازی به آگاهی؟
چه نیازی به دانستن؟ چه نیازی به دیدن شرایط بد اجتماعی و فقر و فحشا و کوکان کار و بیکاری و...؟

اما تاسف آور،
تفاخر آنها به جهلشان.
شرمنده نیستند. به صراحت از این جهل میگویند و از بی فایده بودن آگاهی.
عده شان هم کم نیست، زیادند، خیلی زیاد.
به اطرافتان نگاه کنید.
انها را میابید. سحر قریشی نماینده ی آنها بود. و الحق که نماینده شایسته ای هم بود برای این جماعت، جماعتی که برای شان مهم نیست که فرق ترکیه و عربستان را نمیدانند،
مهم نیست که نمیتوانند نام یک نویسنده و کتابش را ببرند،
مهم نیست که سعدی و حافظ را از هم تمیز نمیدهند،
مهم نیست که از هیچ چیز خبر ندارند.
اما برایشان مهم است که مارک لباس شان برادا باشد یا گوچی !!
انها در حال تکثیرند. روز به روز بیشتر میشوند.
آنها بزودی تمام جامعه را فراخواهند گرفت
بزودى ... !!!