درباره بازی تیم ملی فوتبال ایران و قطر
درباره بازی تیم ملی فوتبال ایران و قطر
اعصابم هنوز از بازی با قطر خورد است. دلم میخواست خوشحال باشم از برد و کیفور از گل جهانبخش، اما نمی شود. واقعا امیدوارم تیم ملی فوتبال حداقل برای مدتی از بازی جلوی تماشاگر داخلی محروم شود.
تیم قطر آمده در زمین ما فوتبال بازی کند. با توجه به حساسیت بازی، نه خشونت زیادی به خرج دادند، نه کار تحریک کننده ای کردند و نه حتی تا دقایق آخر به آن صورت وقت کشی کردند. حالا داور فوق فوقش سه چهار تا خطای وسط زمین که تاثیر جدی در روند بازی نداشت را به ضرر ما سوت زد. چه مرگمان است که همه می خواهیم تمام دنیا را بخوریم؟ یک لحظه بنشینید جای ناظر فیفا که اتفاقات را می بیند: سرمربی ما از دقیقه اول بطری آب به زمین می کوبد و داد و هوار می کشد سر داور، کادر فنی تیم یک سره در حال فریاد کشیدن و بیرون آمدن از محوطه قانونی هستند، تا سوت نیمه میخورد هفت هشت نفر از کادر فنی و مربی های ما انگار که دزد گرفته اند می پرند وسط زمین و داور را حلقه می کنند و یک آقای کت و شلواری باید جدایشان کند (که چی؟ که سه چهارتا خطای وسط زمین را نگرفته! انگار پنج تا پنالتی و سه تا موقعیت گل ما از دست رفته). تماشاگرها هم از قبل از شروع بازی فحاشی و هو کردن و سوت کشیدن موقع پخش سرودملی حریف را شروع کرده اند و روی هر سوت به ضرر ما، شیر سماور می خوانند. هر بار بازیکن قطری روی زمین می افتد، سوت و هو کردن و «بقره، بقره» تماشاچیان بالا می رود. سر کرنرهای قطری ها بطری و هزار کوفت دیگر روی سرشان می ریزند. آنهایی که فقط یک بار بازی باشگاهی یا ملی مقابل یک تیم عربی را در ورزشگاه آزادی بوده اند، می فهمند جو ورزشگاه چه جهنم متعفنی می شود. آخر بازی هم وقتی گل زده ایم و داریم مفت مفت بازی را می بریم، جواد نکونام که مثلا خوش اخلاق و با شعور تیم ملی بوده و حالا اولین تجربه مربی گری اش است، چنان قشقرقی به پا می کند که دعوا و بزن بزن می شود و نکونام از روی نیمکت اخراج.
فضای مجازی هم که افتضاح. پر از فحش و فضیحت به اعراب و اینکه فرزندان کوروش سوسمار خورها را جر دادند و چه کردند. اه…
گیرم تیم قطر منتخب جهان است. گیرم وقت کشی می کند. گیرم بازی شان فیزیکی است و خشونت دارد. حرفی اگر داریم در زمین فوتبال بزنیم.
الحق و الانصاف امروز بدجوری بازنده بودیم. ما مگر چه تخم دو زرده ای در این دنیا کرده ایم که این قدر خودمان را دوست داریم و از همه دنیا متنفریم؟ خجالت آور نیست که می خواهیم همه جا به مهمان نوازی و ادب و مهربانی شناخته شویم و بعد همه با هم اینطور مثل انسان های بدوی نسبت به اعراب (و بعضا هر که غیر ماست) کینه می ورزیم و سر یک مسابقه ورزشی این همه بی فرهنگی می کنیم؟
فردوسی پور می گفت اگر داور فقط کمی مقتدرتر بود می توانست n نفر را از روی نیمکت ما اخراج کند. به نظرم حقمان است که همه مان را مدتی اخراج کنند تا بفهمیم میدان ورزش، میدان جنگ و نژادپرستی و کینه ورزی نیست.
هادی فریبرزی
