ایستادگی و وادادگی در برابر منافع ملی؛ از مجلس شورای ملی تا مجلس شورای اسلامی در آزمون رزم آرا و زنگنه

.

  ایستادگی و وادادگی در برابر منافع ملی؛ از مجلس شورای ملی تا مجلس شورای اسلامی !

 دیروز معمای شاه را نشان می داد. قسمتی که رزم آرا برای مخالفت با ملی شدن صنعت نفت به مجلس رفت؛ اکثر مجلسی ها، جبهه ی ملی و فدائیان اسلام، خواستار ملی شدن صنعت نفت بودند، ولی دولت رزم آرا و شاه طرفدار آوردن خارجی ها و تقدیم دو دستی صنعت نفت به آنها ...

 پس از سخنان زنگنه در جلسه ی امضای توافق با توتال و تعریف و تمجید از شرکت های خارجی، ناخودآگاه برخی شباهت های دولت رزم آرا را با الان مقایسه می کردم. رزم آرا می گفت: ما که توانایی اداره ی کارخانه ی سیمان را نداریم، ماکه حتی یک آفتابه هم نمی توانیم بسازیم، می خواهیم نفت را ملی کنیم؟ بدون خارجی ها؟!

 امروز هم دولت روحانی دقیقا همان تحقیرهای دولت رزم آرا در حق ملت ایران را تکرار می کند. تئوریسین های دولت می گویند ما فقط توان ساخت آب گوشت بزباش و قرمه سبزی را داریم و مسئولین نفتی می گویند، ایران تکنولوژی ندارد و نمی تواند بدون حضور خارجی ها صنعت نفت را اداره کند ...

 خیانت امثال زنگنه، محرز و اظهر من الشمس است، از کسی که سابقه ی پخت و پز و دلالی کرسنت و توتال و استت اویل را دارد، بیش از این نباید انتظار داشت؛

 اما عجیب تر از خیانت های آشکار زنگنه، بی تفاوتی مجلس و مسئولین غیر دولتی و برخی نخبگان و سیاسیون در جناح های مختلف است، که با سکوت و بی مبالاتی زمینه ی خیانت و به تاراج رفتن منافع ملی را فراهم می کنند. 

 زمانی که رزم آرا میگفت ملت ایران توان ساخت آفتابه هم ندارد، نمایندگان مجلس دوران پهلوی با خفت او را از مجلس بیرون کردند، اما 38 سال پس از انقلاب اسلامی و ملی شدن صنعت نفت، مجلس به ظاهر اصولگرا، به کسانی که بر مشی امثال رزم آرا دولت داری می کنند و توان ملت ایران را در حد ساخت آبگوشت بزباش می دانند و صنعت نفت کشور را دودستی تقدیم اجنبی ها و گرگی مثل توتال می کنند، با عزت رای اعتماد می دهد و بر سر دست می نشاند. 

 یقینا ملی شدن صنعت نفت و بیرون کردن رزم آرا از مجلس شورای ملی و رای اعتماد به  زنگنه در مجلس شورای اسلامی، از نکات تامل برانگیز تاریخ معاصر ایران است. بی شک آن ایستادگی بر سر منافع ملی و اصرار بر بومی کردن صنعت نفت در مجلس وقت، جزو نکات روشن تاریخ قبل از انقلاب و در مقابل وادادگی مجلس فعلی به ریاست علی لاریجانی و بی تفاوتی نسبت به قرارداد ننگین IPC و نابود کردن صنعت نفت داخلی، لکه ی سیاه تاریخ ایران پس از انقلاب خواهد بود.

علی جعفری 

مهرورزان