شبهه بخاطر شهادت امام حسین نباید ناراحت بود و گریه کرد
⛔⛔متن شبهه:
ﯾﮏ ﺳﺌﻮﺍﻝ ﺍﺯ ﺍﻣﺖ ﻋﺰﺍﺩﺍﺭ ﺣﺴﯿﻦ
ﻣﮕﺮ ﺷﻤﺎ ﺍﻋﺘﻘﺎﺩ ﻭ ﺑﺎﻭﺭ ﻧﺪﺍﺭﯾﺪ ﺣﺴﯿﻦ ﺍﻻﻥ ﺩﺭ ﺟﺎﯾﯽ ﺑﻨﺎﻡ ﺑﻬﺸﺖ ﻣﺸﻐﻮﻝ ﺧﻮﺵﮔﺬﺭﻭﻧﯽ ﻭ ﻋﯿﺶ ﻭ ﻧﻮﺵ ﻫﺴﺖ؟!
ﻭ ﺑﺮﻋﮑﺲ ﻣﮕﺮ ﺍﯾﻤﺎﻥ ﻭ ﯾﻘﯿﻦ ﻧﺪﺍﺭﯾﺪ ﮐﻪ ﻗﺎﺗﻠﯿﻦ ﺣﺴﯿﻦ ﺩﺭ ﺟﻬﻨﻢ ﻣﺸﻐﻮﻝ ﮐﺒﺎﺏﺷﺪﻥ ﻭ ﻋﺬﺍﺏ ﮐﺸﯿﺪﻥ ﻫﺴﺘﻨﺪ؟!
ﺍﺯ ﻃﺮﻑ ﺩﯾﮕﺮ ﻣﮕﺮ ﺑﺎﻭﺭ ﻭ ﻭ ﯾﻘﯿﻦ ﻧﺪﺍﺭﯾﺪ ﮐﻪ ﺩﺭ ﻗﯿﺎﻣﺖ ﺣﺴﯿﻦ ﻭ ﺧﺎﻧﺪﺍﻧﺶ ﻗﺮﺍﺭ ﺍﺳﺖ ﺍﻧﺘﻘﺎﻡ ﺧﻮﺩﺷﻮﻥ ﺭﻭ ﺍﺯ ﯾﺰﯾﺪ ﻭ ﺷﻤﺮﻭ ﺍﯾﻨﻬﺎ ﺑﮕﯿﺮﻧﺪ؛ ﭘﺲ ﺍﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﮔﺮﯾﻪ ﻭ ﺯﺍﺭﯼ ﻭ ﺑﺮ ﺳﺮﻭ ﺳﯿﻨﻪ ﺯﺩﻥ ﻭ ﮐﺎﺭﻧﺎﻭﺍﻝ ﻋﺰﺍ ﺑﻪ ﺭﺍﻩ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻦ ﻭ ﻣﺰﺍﺣﻢ ﺁﺳﺎﯾﺶ ﻣﺮﺩﻡ ﺷﺪﻥ ﺑﺮﺍﯼ ﭼﻪ ﻫﺴﺖ؟!
ﺁﯾﺎ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺑﺮﺍﯼ ﺍﯾﻨﮑﻪ ﻋﺰﯾﺰﺵ ﺩﺭ ﺭﻓﺎﻩ ﻭ ﺁﺳﺎﯾﺶ ﺑﻬﺸﺘﯽ ﻫﺴﺖ ﮔﺮﯾﻪ ﻣﯿﮑﻨﻪ؟!
ﺗﺎ ﺑﻪ ﺣﺎﻝ ﺷﺪﻩ ﺑﺎ ﺧﻮﺩﺗﻮﻥ ﻣﻨﻄﻘﯽ ﻓﮑﺮ ﮐﻨﯿﺪ ﮐﻪ ﺍﯾﻦ ﮔﺮﯾﻪ ﻫﺎ ﻭ ﻣﻌﺮﮐﻪ ﮔﯿﺮﯾﻬﺎ ﻓﻘﻂ ﺑﺮﺍﯼ ﺭﻭﻧﻖ ﮔﺮﻓﺘﻦ ﺑﺎﺯﺍﺭ ﺁﺧﻮﻧﺪ ﻭ ﺭﻭﺿﻪ ﺧﻮﺍﻥ ﻫﺴﺖ ﻧﻪ ﭼﯿﺰ ﺩﯾﮕﺮﯼ؟!
ﯾﻌﻨﯽ ﺍﻧﺪﯾﺸﻪ ی ﺷﻤﺎ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﺣﺪ ﺧﺸﮑﯿﺪﻩ ﮐﻪ نمی داﺍﻧﯿﺪ ﻣﺤﺮﻡ ﺗﺠﺎﺭﺕ ﺁﺧﻮﻧﺪ ﻭ ﻣﺪﺍﺡ ﻫﺴﺖ؟!!
🚫🚫البته این شبهه قبلتر با چنین عنوانی مطرح می گردید؛
چرا باید برای شهادت امام حسین علیه السلام و یارانش عزاداری و گریه کنیم؟ آنان با شهادت به قرب الهی رسیدند و این افتخاری بزرگ است و نباید ناراحت بود. مسیحیان نیز برای کشته شدن مسیح گریه و عزاداری نمی‌کنند، بلکه حتی جشن می‌گیرند.
👈👈پاسخ شبهه
۱. عظمتى که حضرت ابا عبداللَّه علیه السلام و یارانشان در ابعاد مختلف آفریده، عالىترین جلوههاى کمال انسانى را با عمل خویش ترسیم نموده و بزرگ ترین درس را به بشر آموخته اند. این بُعد از حادثه ی عاشورا بسیار غرورانگیز و افتخارآفرین است. به راستى باید به خود بالید که در چنین مکتب درخشانى پا به عرصه وجود نهاده و در آن رشد یافته‌ایم و با آن مىمیریم و حاضریم همه ی هستى خود را در راه مکتب نثار کنیم.
۲. شهادت برای شهید یک موفقیت، بلکه بزرگ ترین موفقیت است. امام حسین علیه السلام فرمود: «جدم پیامبر به من فرمود: نزد خدا مرتبه‌ای داری که جز با شهادت به آن نائل نمی‌گردی.» سید بن طاووس می گوید:«اگر دستور عزاداری به ما نرسیده بود، ایام شهادت امامان را جشن می گرفتم!(1)
۳. چهره ی دیگر عاشورا جنبه ی تراژدیک، غمبار و اسفبار آن است. تأسف از این که چرا امت، حق امام را پاس نداشته و ناجوانمردانهترین برخورد را نسبت به محبوبترین خلق خدا و شریفترین انسانها روا داشتند. ظلمى که بر امام و اهل بیت و یاران ایشان تحمیل شد، دل هر انسان نیکوسیرتى را به درد مىآورد و روح آدمى را سخت مىآزارد.
۴.خنده و شادی بیشتر جنبه شخصی و در خود فرو رفتن دارد اما گریه بیشتر از خود بیرون آمدن و خویش را فراموش کردن و با محبوب یکی شدن است. به تعبیر شهید مطهری «گریه بر شهید، شرکت در حماسه ی او و هماهنگی با روح وی و موافقت با نشاط و حرکت او است».(2)
۵. شهادت شهید برای کسانی که او را از دست داده و از فیض وجود او محروم مانده اند، تأثرانگیز است، در حالی که انسان ها می توانستند از برکت وجود وی، در همان عصر و در دوران آینده بهره مند گردند. در واقع این گریه بر خود ما است و نه بر شهیدی چون امام حسین که با شهادت به مقام قرب الهی نائل شد. همچنین تأثر و تأسف برای مردمانی که قدر عظمت وجود او را ندانستند و او را به شهادت رسانده و از فیض وجود حضرت بی بهره ماندند.
۶. عمل مسیحیان (گریه و شادی) می تواند برخاسته از تفکر نادرستی باشد که خون مسیح را فدیه ای برای کفاره گناهان خود می دانند که با کشته شدن مسیح، پاک گشتن فرزندان آدم از گناه تضمین شد.
۷. عزاداری همان لعن و نفرین بر قاتلان، ادای تکلیف تولی و تبری است که از فروع دین و تکالیف شیعه است.همدلی و همدردی با دوستان، در زمان سوگ و اظهار سرور در شادى آنان است(3) در روایات، بر برپایى جشن و سرور در ایام شادی اهلبیت علیهم السلام و ابراز حزن و اندوه در اوقات سوگ آنان، تأکید شده است.
۸. اشک ریختن نوعی بیعت و امضا کردن پیمان و قرارداد دوستی با سید الشّهدا، هم چنین نشانه ی پیوند قلبی با اهل بیت و سیدالشّهدا علیه السلام است. اشک، دل را سیراب می کند، عطش روح را برطرف می سازد و نتیجه ی محبتی است که نسبت به اهل بیت حاصل می شود. نیز نشانه ی همدلی و هماهنگی روحی با ائمه اطهار است.
حضرت على علیه السلام مىفرماید:«پیروان ما در شادى و حزن ما شریکند و دارایی و جان خویش را در راه ما بذل می کنند.آنان از ما هستند و بازگشتشان به سوی ما است(4).
۹. زنده داشتن نهضت عاشورا موجب زنده نگه داشتن و ترویج دائمی مکتب قیام و انقلاب در برابر طاغوت‌ها و تربیت کننده و پرورش دهنده ی روح حماسه و ایثار است. گریستن در سوگ شهدای کربلا، تجدید بیعت با عاشورا و فرهنگ شهادت و تغذیه فکری و روحی با این مکتب است.
