تظاهرها و بروزهای ما ایرانیان در قبال مشخصه‌های هویت بومی و میهنی بیشتر جنبه فرمالیته و ظاهرسازی دارد
تظاهرها و بروزهای ما ایرانیان در قبال مشخصه‌های هویت بومی و میهنی بیشتر جنبه فرمالیته و ظاهرسازی دارد. در واقعیت وطن‌پرستی و میهن‌دوستی ما همین بس که دیگر به ندرت می‌توان در منوی سراسر فرنگی و با اسم‌های ساختگی شبه‌فرنگیِ غذاخوری‌های وطنی یک اسم یا خوراک ایرانی پیدا کرد. با این حساب میشود ادعا کرد که ایرانیان هیچگاه غذا نمی‌خورده‌اند، چرا که غذاهایشان نام ایرانی ندارد. این در حالی است که رستوران‌های برادران هندی ما با غذاها و نام‌های هندی سراسر شهرهای جهان را پوشانده است. همچنین می‌توان ادعا کرد که ایرانیان هیچگاه لباس نیز نمی‌پوشیده‌اند، چرا که تمامی لباس‌هایشان از زیر زیر تا روی رو نام‌های فرنگی دارد: پولیور، کت، پالتو، مانتو، تی‌شرت، بلوز، ژاکت، کی‌کرز، شورت و غیره. همچنین در وطن‌پرستی ما همین بس که متخصصان تبلیغات پی به احساس حقارت ایرانی در برابر فرنگی و حتی در برابر اماراتی و ترکیه‌ای برده‌اند و در آگهی‌های تبلیغاتی از موهای بور و چشم‌آبی و لباس اماراتی و امثال آن بهره می‌برند. استفاده وسیع رسانه‌ها از مشخصه‌های اندامی بور و بلوند به نوعی تبلیغ و تحقیر نژادی و قومیتی نیز هست. تحقیری که ما نه تنها با آن مخالفت نمی‌کنیم که از آن با کمال میل استقبال می‌کنیم.
حقایق تاریخ
